Brommer

We mogen paar dingen niet en velen van ons beginnen daar bezwaar tegen te krijgen. Nou ja, paar dingen – misschien is dat te luchtig gezegd. We moeten in ieder geval gehoorzamen en soms is dat lastig, gehoorzaam zijn. Het zit bijvoorbeeld niet zo in mijn aard, maar ik zie er geen heil in moeilijk te doen over beperkingen, ook omdat er veel, véél te veel misschien, onduidelijk is. 
Het kan onacceptabel zijn als je hier met drie personen rond en op een bankje in het park zit, en dan een bekeuring krijgt, terwijl het elders geen punt is.
Doet me denken aan de tijd waarin je op volle kracht onderworpen was aan opvoeding. Ja, het werd erg als jij iets niet mocht wat een vriendje van vijf huizen verder wel was toegestaan. Had nooit zin daarover in gesprek te gaan. Zei ik bijvoorbeeld: “Maar Henk mag het wel!” Kon de reactie van mijn vader zijn: “Maar jij bent Henk niet.” Was zo ontzettend waar dat ik daar even niets tegenin kon brengen. Maar mijn jongenshumeur verpieterde schurend.
Waar ik écht vestoord door raakte, was het zinnetje: “Het is voor je eigen bestwil.” Er was onnoemlijk veel voor mijn eigen bestwil! Soms doemde er een verschrikkelijke variant op: “Wij weten wat het beste voor je is.” Met als meedogenloze toevoeging: “Later snap je wel waarom.” Ik herinner me scherp mijn asgrauwe machteloosheid. Mijn ouders waren helemaal niet fel autoritair, maar dat soort zinnetjes spraken ze uit alsof ze de gewoonste zaak van de wereld waren.
Lang heb ik me afgevraagd wat mijn eigen bestwil was, zeker toen mijn puberteit het kookpunt naderde. Ik kwam er niet uit en het leek me het beste op mijn brommer de wijde wereld in te trekken om het daar uit te gaan zoeken. Kwam er nooit van.