Bruisen

Afgelopen week trok ik met zangeres Beatrice van der Poel door het land met ons theaterprogramma Montere Weemoed. We zijn altijd aan het eind van de middag ter plekke. De zangeres gaat dan met de geluidstechnicus de boel op het podium regelen, waar ze mij niet bij kunnen gebruiken, en ik zit in een kleedkamer een beetje te mijmeren, neem mijn teksten door en maak zo nu en dan een notitie voor een of ander. Of blader door de lectuur die daar aangeboden ligt.
Donderdag was ik in Naarden en in het prachtige, kleine theater daar lag een tijdschrift dat ’t Gooi BRUIST heet. Ik kom het tijdschrift op meer plaatsen tegen, ook met BRUIST dus, met een andere plaatsnaam daarvoor. Het bruist behoorlijk in Nederland.
Interessant om kennis te nemen van wat er bedoeld wordt met dat bruisen. Gezichtscorrecties spelen hierin een belangrijke rol. Omdat ik veel tijd in kleedkamers stuk moet slaan ben ik redelijk op de hoogte, bijvoorbeeld van pigmenten die in je gezicht kunnen worden ingebracht. Ook de bovenooglidcorrectie kent voor mij geen geheimen meer.
Ik merk dat ik er nauwelijks gedachten over heb, behalve als ik iemand tegenkom, een vriendin, een vage kennis - altijd vrouwen, kan het ook niet helpen - die zoiets aan zichzelf heeft laten voltrekken. 
Ik stel meestal wel een verandering vast, maar vind er geen woorden voor. Is verder geen punt, behalve als me wordt gevraagd: `Zie je niets aan me?’
Gisteren nog, een vage kennis die niets voor niet vage kennis is. Het waren geen correcties die ze had laten uitvoeren, maar enorme ingrepen. Ze waren niet gelukt. Maar dat zeg je natuurlijk niet. 
`Zie je niets aan me?’
Dan zoek je naar een manier van knikken die bij Een Man Van De Wereld hoort.