Buurtje

Op mijn bureau liggen ook papiertjes van dingen die ik moet doen. Als ik aan het werk ben, kom ik zo’n papiertje vaak tegen en dan leg ik het op een andere plek, zichtbaarder, maar ja, dat duurt nooit lang, want zonder dat je er erg in hebt, leg je er iets op. Ziehier het misverstand: je denkt dat je van wat je moet doen al iets gedaan hebt doordat je het hebt opgeschreven.
Er ligt een lijstje van vier namen van mensen die `een wandelingetje’ met me willen maken. Natuurlijk zijn het mensen, maar met mensen bedoel ik geen vrienden of bekenden, maar personen die ik nauwelijks ken en die wat met me willen bespreken, meestal iets in de artistieke sfeer. Zo iemand kan natuurlijk ook even langs komen, maar het voorstel `een wandelingetje’ te maken, maakt dat het gesprek niet zomaar een gesprek is. Het krijgt iets officieels, terwijl `wandelingetje’ juist zo losjes klinkt.
Heb het al een paar keer gedaan. Wandelingetje begint in de buurt van openbaar vervoer, bijvoorbeeld een station. Waar dan heen te wandelen? Meestal mag ik het zeggen, ik weet ook niet waarom. Ik sta volgens mij niet bekend als een wandelaar die van wanten weet. Vaag wapper ik met een hand een kant op en daar gaan we. Zelf houd ik van oude buurtjes, meer dan van de natuur. Nee, niet waar, maar in de natuur ben je al gauw ver weg en dan moet je ook weer terug. Als je in een buurtje vindt dat het gesprek klaar is, kun je voorstellen rechtsaf te slaan en daarna weer rechtsaf en dan ben je beetje dichtbij het vertrekpunt. Je kunt ook lekker in stilte wandelen, graag, maar dat doe je niet met iemand die een hout snijdend gesprek met je wilt.
Vandaar die papiertjes die ik een keer of tien per dag verplaats.