Centjes

Oké, ik heb besloten scherp op te letten! En niet te laat in deze ontwikkeling te stappen, in ieder geval zo laat dat ik nauwelijks weet wat er aan de hand is. Ik begrijp dat ik binnenkort met een selfie kan betalen op internet. Dat ik me daarmee dus bekendmaak en niet meer met een wachtwoord dat geheim is, maar niet geheim genoeg. Het heet selfieverificatie, geen woord om uit te spreken met volle mond. Je laat je selfie zien en dan kun je veilig betalen. Ik kan het even niet laten terug te verlangen naar nog niet zo lang geleden toen je een wandeling maakte naar bank of postkantoor of brievenbus. Ook trek ik me niets aan van de lichte weerzin die ik voel jegens het maken van een selfie. Als je op bezienswaardige plekken om je heen kijkt, waan je je in een open inrichting. Ook trek ik me er niets van aan dat ik een hekel heb aan het woord. Soms spreek je een zuigeling zacht toe: `En nu ga je lekker slapieslapie doen.’ Ik heb een paar jaar Nederlands gestudeerd en bij het vak kindertaalverwerving leerde je dat het niet handig was als je zo tegen een kind sprak. Daarvan leerde een kind niet goed praten. Nee, graag normale zinnen, normale woorden. Ach, het helpt allemaal niets. Ikke selfie make, want ikke centjes betale. Bij de eerste selfieverificatie mag je net als op een pasfoto niet lachen, want een lachend gezicht is moeilijk te herkennen. Dat zegt veel over onze tijd, denk ik. Het systeem moet eerst geïntroduceerd worden. Ik lees: `Als voorbereiding op een wereldwijde introductie volgend jaar gaan 750 klanten van Mastercard de komende drie maanden de bugs in deze biometrische betalingsmethode opsporen.’ Ik ben klant van Mastercard, maar hoop niet dat van mij verwacht wordt dat ik bugs ga opsporen in de biometrische betalingsmethode. Geen idee hoe ik dat zou moeten doen. In een digitale terreinwagen? Met een geavanceerd vlindernet? Wat zijn bugs, waar láát ik ze?