Code

Iets te warm weer doet ook wat met je gedachten. Gisternacht, 03.10 uur, werd ik geschokt wakker van een woord. Woord was: vuilniszak! Dus niet de zak zelf, nee, het woord ervoor, tien letters, met een uitroepteken erachter. Wat moest ik ermee? Ik probeerde me de droom te herinneren die eraan voorafging, maar dat lukte niet. En wat ook niet goed lukte, was me op slaap te concentreren. Normaal doe ik dat door aan water te denken en mezelf in een bootje, in kalm tempo voortgaand, aan weerskanten van het water hoge bomen of glooiende heuvels, ijsbergen mogen ook, maar dan wel onder een staalblauwe hemel.
Ik dacht aan de volgende ochtend, gisterochtend dus. Code geel afgekondigd. Ging dat nu om hitte of onweer? Op dat moment schoot me weer de vuilniszak te binnen, nu niet alleen het woord, maar ook het ding, gevuld met vuilnis. 
Bij ons wordt de boel opgehaald tussen 08.00 uur en 11.00, meestal later, maar op rare dagen kan het ook precies om 08.00 uur zijn. Dan hebben nog niet alle buurtbewoners de zak buiten gezet. Opvallend is dat de vuilnismannen (m/v/x) dan razendsnel handelen, misschien om te voorkomen dat iemand vanuit het slaapkamerraam roept: “Hé, wat krijgen we nou?! Wat zijn jullie belachelijk vroeg!” Dat kan die wel roepen, maar in de tijd die die tien woorden vullen, hebben de vuilnismannen hun werk al gedaan.
08.00 uur zou met code geel ook het geval kunnen zijn! Normaal maak ik de vuilniszak altijd de avond ervoor klaar voor buitenzetting, ieder huishouden heeft zo zijn eigen tradities, maar dat was ik nu vergeten.
Moest ik opstaan om het alsnog te doen? We weten allemaal: praktisch handelen in de nacht stellen we graag uit. Denk aan de druppelende kraan.