Contact

Gisteren stond ik in een smalle straat achter een net iets te breed, roomwit bestelbusje te wachten. Ik kon er niet langs, maar dat gaf niets, want zo kon ik even nadenken over wat er met grote letters op de achterkant van het busje stond: Woning Diagnose. Daaronder uiteraard een telefoonnummer. 
Van dat specialisme had ik nog niet gehoord. Je moet er maar opkomen jezelf zo te noemen, dacht ik. Heb je er een diploma voor nodig? Zou ik dat nummer bellen wanneer ik vond dat er iets met mijn woning was, maar niet wist wat precies? Zou het zin hebben eerst te proberen er zelf achter te komen? Of is dat een fase die je gewoon overslaat, omdat het steeds moeilijker wordt zelf achter iets te komen.
We lezen dat er te veel onbevoegde stresscoaches in Nederland zijn. Als je een bordje op je deur schroeft waarop staat dat hier een stresscoach woont, ben je al klaar. Toen ik dat hoorde wist ik meteen hoe een onbevoegde stresscoach tegen je aan kon gaan zitten praten: “Dus als je aan je werk denkt, moet je huilen. Laten we daar mee beginnen: huil maar. Nee, weg dat telefoontje, eerst lekker huilen. Ja, laat het maar gaan.”
Dinsdagavond passeerde ik een televisieprogramma waarin het over deze thematiek ging. Ik zeg passeren, want ik had niet de rust er even voor te gaan zitten. Tot mijn schrik nam ik kennis van het woord stressoloog. Ook zei iemand, misschien wel de stressoloog, dat je altijd eerst contact met jezelf moet maken. Nerveus verliet ik het huis en ging een straatje om, een páár straatjes om. Contact met jezelf maken, hoe doe ik dat? Die vraag jakkerde door me heen. En bij ieder huis keek ik of er naast of op de deur een bordje hing met daarop in kordate letters: Adviseur.