Daad

Een oproep aan ons allemaal – dat staat er boven een open brief die gisteren op de achterkant van De Volkskrant stond, ondertekend door 29 landgenoten, van wie ik er groot aantal ken en hoog heb. Ze schrijven namens de overgrote meerderheid van Nederland dat ze genoeg hebben van geschreeuw en aan fatsoen hechten. Ja, in alles wat erin staat kan ik me vinden. Spinnend lees ik de mooie zin over geluk: dat je dat vermenigvuldigt door het te delen.
Aan de oproep me bij deze 29 Nederlanders aan te sluiten geef ik vol overtuiging gehoor. Ik ben allesbehalve een pessimistisch persoon, maar toch denk ik: ja, en wat dan? Natuurlijk, de meerderheid wordt zichtbaarder. Misschien kan een zichtbare en hoorbare meerderheid iets meer doen aan het geschreeuw en de hufterigheid dan tot nu toe het geval was. Graag geloof ik dat. Maar alleen geloven is niet genoeg. Geloven is pas echt inspirerend als het daden veroorzaakt. Misschien – wéér misschien – moet je als individu binnen die meerderheid iets doen aan waarvoor die meerderheid staat. Alleen hierover nadenken is nuttig. Erover praten nog nuttiger.
Een vrij korte periode in mijn leven was ik padvinder, welp om precies te zijn. Een van de dingen die je reglementair moest om een volwaardig welp te zijn, was iedere dag een goede daad verrichten. Als beginnend welp wist je niet precies wat dat was. De akela legde het uit: kon zijn een oud vrouwtje helpen oversteken of boodschappen doen voor de buurman die slecht ter been was. En alles daartussenin. Ik woonde toen in een nieuwe wijk vol jonge gezinnen. Niemand was slecht ter been en oude vrouwtjes waren in geen velden of wegen te bekennen. Toch moest je iets. Vind ik nog steeds leerzaam.