Dansje

Op de laatste dagen van de Vierdaagse denk ik graag aan de luchtige, ja fééstelijke spanning die in de stad van mijn jeugd hing. Vandaag kan ik er helaas niet bij zijn, maar twee jaar geleden was ik dat wel en ik merkte dat ik met mijn blik van toen naar nu keek. Dat doe ik vaker wanneer ik Nijmegen ben. In mijn stukjes waarin ik over de Vierdaagse schreef, mijmerde ik eerder al over lopers die twee keer het laatste gedeelte van de Via Gladiola aflegden. Ze konden er geen genoeg van krijgen. Thuis of op het werk werden ze nooit toegejuicht, nu wel. Dus nog snel een blokje om en daar liepen ze weer met hun handen die triomfantelijk naar de zonnige hemel reikten. Ik weet niet of dit nog gebeurt. Vast. Maar het viel me twee jaar geleden niet op. Als kind wel en toen vroeg ik me bezorgd af of niet iedereen het in de gaten had. De laatste keer zag ik wel het soort loper dat me destijds ook zo fascineerde. De loper die in de laatste fase even wilde laten zien dat die hele Vierdaagse echt maar een fluitje van een cent was. Dus een huppeltje maken. Of een grappig dansje. Soms zie je dat dit kracht kost en dat maakt het tafereel sympathiek. Misschien zou ik het zelf ook doen, maar dan is het wel uitkijken geblazen dat ik tijdens de huppelbeweging niet ten val kom, want dat kun je natuurlijk niet hebben. Zeker niet wanneer je dan ook nog op je bloemen terechtkomt, want dan moet je met een geknakte en geplette bos door de allerlaatste loodjes heen. Nú spreek ik mezelf streng toe: eerst maar eens meedoen! Kóm op!