Dansje

Een grappig woord vind ik `huppelen’. Ik gebruik het helaas steeds minder en heb ook de indruk dat die manier van voortbewegen steeds minder te zien is. Af en toe een kind, maar ook kinderen lijken steeds ernstiger te worden.
Er zijn ook huppelende woorden. Gisteren kwam ik ze in deze krant tegen. Ze huppelden als het ware uit de pagina. In de vroege ochtend is dat prettig. 
Ze stonden in een artikel over jonge mensen die met keuzes worstelen. Ze hebben veel verwachtingen van het leven, maar het leven ook van hen. Dat laatste is niet altijd gemakkelijk. Kort door de bocht komt het daar op neer. Volgens mij is het een probleem voor alle leeftijden, behalve natuurlijk als je je hebt teruggetrokken in de luwte van het bestaan.
Naast het artikel stond een lijstje met drie oefeningen dat ik uit de krant heb gescheurd. Je moet je bijvoorbeeld voorstellen dat je heel oud bent en dan jezelf afvraagt wat de belangrijkste dingen zijn die je in je leven hebt meegemaakt. Uitstekende vraag. Als ik er een advies of oefening aan mag toevoegen: nuttig dat aan het einde van iedere dag te doen.
Misschien moet ik me er niet mee bemoeien en daarom ga ik snel naar oefening 2, naar de huppelend woorden `Doe een dansje’. Alleen al door die te lezen komt er een nieuwe glimlach in mijn humeur. Je moet dat dansje doen als je vastzit in je leven. Het maakt je los. Sport mag ook, maar een dansje kan wonderen doen.
Ik zit ieder uur wel even vast, soms maar een paar seconden. Dan dus een dansje doen. Ervoor gaan staan, kijken of niemand je ziet en dan hup. Fantastisch! Meer iets voor de lente misschien, maar soms kan het ook in de herfst een minuutje lente zijn, want ja, de herfst is stilletjes begonnen.