Desinteresse

Wie een tijdje geleden de televisieserie De Joodse Raad zag, zal daaraan nog vaak denken, aangrijpend verhaal, meeslepend verteld, briljant geacteerd. De schrijver ervan, Roos Ouwehand, schreef een vervolg dat zich afspeelt in 1946, over hoe het gegaan is met mensen die we leerden kennen in de serie en van wie er sommigen terugkeerden in Nederland. Titel: De Terugkeer.
De NPO heeft er een streep door gezet, want vindt het verhaal te ingewikkeld. Als je het werk van Roos Ouwehand kent, kun je je dat niet voorstellen. Het zal ook niet zo zijn, maar in omroepland zijn ze doodsbang voor kijkers die iets niet begrijpen en dan snel naar een andere zender gaan waar een geinig spelletje is te zien. Beetje nadenken kun je niet verlangen. Kwaliteit is linke soep.
Heb het zelf ook meegemaakt, lang geleden. Ik schreef mee aan een komische reeks voor de Vara. Als je een te moeilijk woord gebruikte moest daarover vergaderd worden, want de Vara-kijker mocht niet weg zappen. Na drie vergaderingen begon je de pest te krijgen aan de Vara-kijker. Een woord als `desinteresse’ was al problematisch en vroeg om een bespreking van zeker een uur. De lunch was altijd uitbundig. Was tenminste wat.
In dit brakke licht is het begrijpelijk dat ons songfestivalfenomeen Joost Klein moet uitleggen waarom er tijdens zijn liedje ook een vogel te zien zal zijn, geen echte, maar een man als vogel vermomd, een sóórt vogel. Behalve dat het een amusante toevoeging moet zijn, is meer aan de hand. Las ik gisteren in deze krant.
Ik citeer Joost Klein: “Een vogel staat voor veel dingen, voor mij is het onbevangenheid.” Hij voegt eraan toe dat de vogel is wat hij als kind had willen zien. 
Allemaal enorm veelzeggend.