Dopje

Er is veel waarover we ons enorm druk moeten maken, grote en kleine kwesties, in heden en toekomst. Ik pleit ervoor de kwesties die nog kleiner dan klein zijn ook de ruimte te geven. Ook die hebben recht op drukmakerij. Bijvoorbeeld het tabletje dat tandpasta moet vervangen. Je moet er even op kauwen en dan met de borstel in de weer gaan. Dan kan die tandpastatube weg, want die belast het milieu behoorlijk, immers: plastic en aluminium. Bovendien zijn de tubes die we weggooien haast nooit helemaal leeg. Vaak blijft er zo’n 15 procent pasta achter. Blijkbaar heeft iemand dat gemeten, wat me een tragische bezigheid lijkt. 
Dat laatste brengt me meteen bij mijn pleidooi van handhaving van de tube. We kennen de triomf wanneer we denken dat een tube hélemaal leeg is, terwijl je er met wat fanatiek knijpwerk nog best een hoeveelheidje uit kunt krijgen dat goed is voor twee poetsbeurten. Vooral als dat in de ochtend gebeurt, voel je sterk dat je je niet hebt laten kisten en dat is weer uitstekend voor je stemming waarin je de eerste uren van de dag doorbrengt. 
Doordat je zo hebt zitten knijpen, verloor je je aandacht voor het dopje van de tube. Kwijt! Oké, even laten, zie je vanavond wel. En ’s avonds vind je het vrijwel meteen, het ligt recht voor je neus. Ook weer zo’n triomf, weliswaar onbeduidend, maar toch. 
Heb ik het nog niet eens over de nieuwe tube, over de trotse schoonheid ervan. De tube ligt lekker in je hand, er is nog niet in geknepen, dat stel je nog even uit, want dat kun je in de winkel niet doen. Thuis pas en dan denk ik na over mijn leven wanneer die tube leeg is: wat is er dan allemaal gebeurd? Ik haal diep adem en laat tintelende gedachten toe.