Eieren

Al ruim veertig jaar lukt het me te werken zonder dat iemand zegt wat ik moet doen. Zeer Zelfstandig zonder Personeel. Ja, dagelijks een column naar de krant sturen, maar dat is geen verplichting, dat hoort bij mijn manier van leven. Ik heb ook afspraken met mijn uitgever en een radioprogramma, maar dat zijn omstandigheden waarover ik me alleen maar verheug. Mijn moeder gebruikte graag het woord `boffen’. Ik bof.
Een voordeel van mijn positie in de kleine wereld om me heen (`positie’ is niet het juiste woord!) is dat ik het zelf voor het zeggen heb, maar nog steeds moet ik leren daar efficiënt mee om te gaan. 
Simpel voorbeeldje: gisterochtend vroeg open ik de ijskast om mijn ontbijt te regelen. Speerpunt is een zuivelproduct dat geen zuivel is, zonder dat ik weet wat dan wel. Horen aardbeien bij en blauwe bessen, allemaal in die ijskast, maar voordat ik daaruit een greep kan doen, maakt zich een volle verpakking eieren los van het bovenste schap en valt op de grond. Eieren kapot, alles wat eieren eieren maakt vloeit naargeestig over de keukenvloer.
Ik wil terug naar waar mijn dag begon, het bed waaruit ik kordaat opveerde zonder dat ik wist wat er daarna gebeurde. Allemaal niet belangrijk: er zijn veel ergere dingen, voor je deur en elders. Maar die kapotte eieren beschouw ik als een waarschuwing.
Ik kijk ernaar zonder daadkracht paraat te hebben. Op de radio zijn de fileberichten: er staan ergens op de Nederlandse wegen twee vrachtwagens met pech die de boel blokkeren. Ja, soms moet je dat erkennen: ik ben ook een vrachtwagen met pech. Dat soort inzichten zijn nuttig voor je karakter! Hup, de dag voortijdig afsluiten. Doen! Eigen baas! Ooit had je ijsvrij, nu pechvrij.