Elastiekjes

Vader, moeder en zoon. Ze passeren het huis, het zijn toeristen, dat is duidelijk, je ziet het aan hun manier van lopen, hoe ze de omgeving observeren. Ze hebben zwarte kleren aan, te ruime T-shirts. 
Vader en moeder, vroege veertigers, zijn liefhebbers van tatoeages. Alles wat van hun lichaam te zien is, zit vol, tot boven in de nek, gezicht nog net niet, misschien is dat binnenkort aan de beurt. Het zijn érg zwarte tatoeages. 
De vader is glimmend kaal, maar heeft een lange baard waarvan hij een soort vlecht heeft gemaakt, een opvallende constructie: de baard is in compartimenten verdeeld, rode elastiekjes vormen de scheidslijnen. Ik merk dat deze omschrijving hapert, maar soms zijn voor iets wat je duidelijk ziet, de woorden ontzettend ver weg. Hij heeft in ieder geval veel werk van de baard gemaakt, het resultaat is fascinerend lelijk.
De vrouw heeft een woedend gezicht en maakt om de haverklap een foto, van een fiets, een boom en verdwaalde vuilniszak. Misschien is ze geïnteresseerd in de gewoonste zaken van de wereld, wat ik een mooie eigenschap vind. Die gewoonste zaken zijn vaak veelzeggender dan de ongewone, maar je moet wel goed kijken. Of de vrouw dat doet, weet ik niet, het lijkt alsof ze nonchalant fotografeert. Misschien is dat opzet en kijkt ze straks wat het allemaal heeft opgeleverd aan beelden: dan komen de verrassingen. 
De jongen is een puber die last heeft van zijn lange lichaam. Voor zover het te zien is, heeft hij geen tatoeages. Behalve zijn kleren is alles bleek aan hem. Hij ziet er tragisch uit. Met vader en moeder op vakantie, wie vond dat een prima idee?
Geen van drieën zegt wat. Misschien vinden ze dat prettig.
Straks lekker naar Zandvoort.