Etalage

Nog nooit is er aan het begin van het nieuwe televisieseizoen zo intens geschreven en van gedachten gewisseld over talkshows als nu. Praten over praatprogramma’s heeft iets landerigs. Het hoort wel bij onze televisiecultuur. Die is erg op zichzelf gericht. Ik keek deze week even, ik weet niet eens meer naar wie (ieder praatprogramma is immers een naam) en toen ging het enorm over een programma dat de volgende dag werd uitgezonden, een aantrekkelijk programma daar niet van, maar laat het alsjeblieft zijn werk doen als het tot ons komt.
Ik moet ophouden met praatprogramma zeggen, maar dat doe ik niet. Toch is het talkshow of latenighttalkshow, want zo lijkt het meer dan het is. Een show is een etalage van iets of meer dan iets, maar een etalage staat ergens voor, in dit geval kan dat een standpunt zijn, instelling, ideaal. Maar ja.
Eerste keer dat ik in een radioprogramma geïnterviewd werd, ergens diep in de vorige eeuw, was ik bloednerveus. De presentatrice, die later een behoorlijk Bekende Nederlander zou worden, zei dat ik me alsjeblieft niet druk moest maken: “Zorg er alleen voor dat er geen stilte valt.”
Vind ik nog steeds veelzeggend.
In De Volkskrant las ik een interview met Sophie Hilbrand, een van de presentatoren van Bar Laat. Ik  vind haar sympathiek. Van de mensen die ze graag zou interviewen staat bovenaan minister Marjolein Faber. Maar het is altijd de vraag of vooraanstaande PVV-ers willen. Ze vinden dat soort programma’s te links. Raar argument om dan niet te komen, want ze kunnen die door hun aanwezigheid juist wat rechtser maken.
We zien mevrouw Faber soms vaag glimlachen. Linke soep, maar toch ziet het er best niet ál te contactgestoord uit. Dus waarom niet?