Fin

Veel lijstjes kunnen me bekoren, vooral wanneer je je aangespoord voelt er zelf ook een te maken. Bijvoorbeeld een lijstje van de beste films die je kent. Of van dingen die je niet meer doet. 
Ik kwam er een tegen van gewoontes die we in de lockdown hebben afgeleerd. Was trouwens niet het eerste. Hoog erop staat de begroeting met drie kussen. Mocht niet meer, doen de meesten van ons ook niet meer. Het wordt zelf zo belachelijk en overdreven gevonden dat je je afvraagt hoe dat kleine enthousiaste natte ritueel ooit gangbaar is geworden. Ze zeggen dat het Brabants is, doet er verder niet toe, het is afgelopen.
Zelfs was ik al een paar jaar geleden begonnen met me daarin te matigen, terwijl ik graag kus. Ik weet nog wanneer ik het besloot, voor zover je het een besluit kunt noemen, soms kon en kun je er niet onderuit. 
Ik nam deel aan een vergadering over een artistiek project. Voordat we spijkers met koppen gingen slaan, moesten we nog even wachten op een musicus uit Finland die net op Schiphol was geland, zijn eerste bezoek aan Nederland. De Fin bleek een lange, dunne man te zijn met grote angstogen, vlassige snor en sterke lichaamsgeur. Hij verraste ons doordat hij iedereen ging kussen, drie keer per persoon. Hij kende niemand. Hij dacht dat het zo hóórde en deed het zo krachtig mogelijk, nogal knallend, en zijn lange lichaam had moeite met deze voor hem nieuwe gang van zaken. Hij maakte geen onderscheid tussen vrouwen en mannen, wat ook niet hoefde. 
Het gezelschap bestond uit acht personen. Toen hij klaar was, liet hij zich uitgeput op een stoel zakken. Zijn grote angstogen waren nog groter geworden. We knikten hem bemoedigend toe. 
Ik wist genoeg. Uitgekust.