Fluitje

Nog nooit maakte ik een selfie. Hoefde ik ook niet aan dat kleuterwoord te denken. Ik kwam weleens op een selfie terecht, maar die maakte dan iemand anders. Die zei bijvoorbeeld “Leuk, even fotootje”, sloeg een arm om me heen en strekte de andere met het mobieltje erin. Soms zie ik zo’n foto terug, ik sta  er altijd op in lichte paniek.
Ik woon tegenover een kleine brug waar toeristen graag foto’s maken, het liefst van zichzelf. Paar jaar geleden hielden ze me dan staande, overhandigden me het fototoestel en vroegen of ik dat even wilde doen. Deed ik altijd. Dat is niet meer nodig. Doen ze zelf, het mobieltje hebben ze aan een kleine staak bevestigd zodat ze enige afstand kunnen nemen. Ik kijk soms naar dat tafereel en stel vast dat de foto vaak over moet. Blij dat ik die behoefte niet heb, ik ben geen groot fan van mijn eigen hoofd.
Nu moest het van een organisatie van wie ik een `Card’ heb. Eerst een geheime code intoetsen, dan fotootje van rijbewijs, volgens strakke instructies, en tot slot selfie. Het verzoek was dat te doen in een ruimte met veel licht. In mijn werkkamer kon dat niet, daar moet ik zelf voor licht zorgen. In de rest van het huis hielden zich intimi op en ik was niet in de stemming voor hun commentaar. Dus hup de straat op.
Als je zoiets nog nooit gedaan hebt, is het niet meteen fluitje van een cent. Ik verweet mezelf dat ik niet aan alle tijdverschijnselen meedoe. Ah, daar is de buurman tegen wie ik uiteraard verontschuldigend zeg dat ik een selfie aan het maken ben, sterk voorbeeld van overbodige mededeling, en haastig voeg ik eraan toe waarvoor dat is.
Een van de instructies is dat ik glimlach. Vind ik ineens nogal lastig dingetje, een glimlach.