Freddy

Bijna dagelijks scheur ik een foto uit de krant waarnaar ik nog even wil kijken. Maandag was dat een oude foto van een familie uit 1953 die rond de radio zat, vanwege een toespraak van koningin Juliana. Fascinerend: zes mensen rond een radio, trouwfoto op het toestel, breiende vrouw, lezende man, duidelijk de vader, een beeld uit een kalme samenleving waarvan we ons geen voorstelling meer kunnen maken. (Hoewel: kalm? Sprak de koningin niet over de watersnoodramp?)
Thuis hadden wij alle jaren vijftig en begin zestig geen televisie, de radio stond bijna altijd aan, muziek en nieuws, behalve als er een tante op bezoek kwam. Die luisterde graag naar programma’s waarin verzoekplaten werden gedraaid. Bestaat dat woord nog, verzoekplaten? Mijn ouders waren daar geen voorstander van, maar hun gastvrijheid gaf die tante alle ruimte.
Kreeg je: de volgende plaat is aangevraagd door Jannie uit Bemmel voor haar vriendin Til die geopereerd gaat worden aan haar voeten (“Beterschap, Til”), en Els uit Westervoort voor haar man Bert want die doet altijd alles voor haar, en natuurlijk voor Gratje die binnenkort voor de negende keer vader wordt, van zijn liefhebbend vrouw Toet, en ja ook voor Bennie, “je weet wel waarom”, en hier is hij dan, Freddy Quinn met Junge, komm bald wieder.
Zo’n programma duurde in mijn herinnering ruim twee uur. Mijn vader concentreerde zich op een boek, maar ik zag dat hij bevangen raakte door neerslachtigheid, mijn moeder probeerde stemming erin te houden en zong mee met liedjes die haar bekend voorkwamen, de tante zette de radio dan wat harder. En ik voelde lichte schaamte waarmee ik niet uit de voeten kon. Maar in die dagen bleef je in de gezellige huiskamer.