Gadget

Eigen schuld. Maandag begon ik hier over wintersport en dan blijf je aan zoiets hangen. Zo kwam er een lijstje op mijn weg waarboven `Coole wintersportgadgets’ staat. Ligt naast me op mijn bureau en soms spreek ik de twee woorden uit, gewoon zomaar: coole wintersportgadgets. En dan haal ik diep adem en kijk naar mijn kleine binnenplaats waar niets gebeurt en de tijd geen voortgang kent. Maar door die woorden in mijn mond te nemen, heb ik toch het gevoel contact te hebben met een toekomst waarvan niet had kunnen denken dat die bestond. Het lijstje coole winterportgadgets bestaat uit 5 dingen, al is `dingen’ waarschijnlijk niet het woord dat ze recht doet. Het zijn méér dan dingen, bijvoorbeeld de voorziening die je in de je skibril aanbrengt. Dan kun je zien of horen hoe hard je gaat en weet je ook hoe groot de afstand is, die je hebt afgelegd. Dat is nog niet alles. Ondertussen kun je ook nog telefoneren. Dat laatste lijkt me vragen om moeilijkheden, maar ja, wat ik maandag al aangaf, ik moet eerst maar proberen de ski’s áán te krijgen. Ik sla 3 coole wintergadgets over en kom bij gadget nummer 5 en dat is een simpel gadget, bijna beledigend simpel. Je ziet hondenbezitters er weleens mee de vrije natuur of het stadpark in trekken, een stok met een houder eraan waarin een bal te klemmen is. De hondenbezitter geeft een zwieper met die stok en zorgt ervoor dat de bal zich losmaakt uit de houder. Vervolgens komt die bal verder terecht dan wanneer je die met armkracht gegooid had. Zoiets is er nu ook voor sneeuwballen. `SnoFling’ heet het coole wintergadget. Het voorkomt koude handen. Ik noteer dat laatste met enige moeite, want ik vind koude handen nu eenmaal bij sneeuwpret horen. Dat je het sneeuwballengevecht dus vanwege koude handen moet stoppen. Zo kun je eindeloos doorgaan. Maar goed, misschien willen we dat, eindeloos doorgaan. Ja, veel te veel is nooit genoeg.