Gangkast

Zelf vind ik zes mensen op bezoek al best veel. Dat meer niet mogen is geruststellend. Met zes mensen over de vloer is de kans dat ze gaan dansen minder groot dan wanneer het er meer zijn. We moeten trouwens van tevoren afspreken dat het geen feestje wordt. Hoeft niet moeilijk te zijn. Uit recente berichtgeving begrijp ik dat de behoefte fors te feesten schreeuwend en haast onstuitbaar is, maar onder eigen dak kan ik mijn grenzen stellen. Geen polonaise, heeft de premier duidelijk gezegd. Als iemand daaraan toch wil beginnen (ineens gaan staan, de rug licht gebogen, de armen voorwaarts, vrolijk wapperende handen) zal ik onmiddellijk de orde herstellen, mijn orde. Uiteraard zorg ik ervoor dat er in de kamer geen muziek klinkt die aanleiding geeft tot polonaise of andere dansuitingen. 
Gewoon een gesprek moet ook mogelijk zijn, hoewel ik er tegenop zie dat met zes mensen te doen. Bijna iedereen praat het liefst over zichzelf en ik ga gebukt onder grote verantwoordelijkheid voor anderen, dus wil aan al het bezoek graag dezelfde aandacht geven. Bovendien wil ik ook voorkomen dat men het onderling moeilijk krijgt (`mot’). Ik lijd aan, wat in de psychiatrie heet, verhoogde waakzaamheid.
Dan is er ook nog het probleem van de onverwachte visite. Er zijn al zes mensen en ineens gaat de bel. Bert en Stientje! Ze zeggen: “Ach, dat maakt toch niets uit!” Ze zijn binnen voordat je er erg in hebt, en zetten meteen feestmuziek op. “Polonaise!” 
Dan gaat wéér de bel. Iemand kijkt nieuwsgierig uit het raam en schrikt: “Jongens, handhaving voor de deur!” Hup, Bert en Stientje in de gangkast. 
Vraag die deze tijd typeert: hoe te voorkomen met een burn-out de nieuwe lockdown in te gaan?