Gealarmeerd

Films die zich in Parijs afspelen, hebben altijd mijn belangstelling. Hoeft niet eens een goede film te zijn. Als het verhaal me niet interesseert of slecht wordt verteld, dwaal ik lekker door de straten die ik zie, ga zo nu en dan een bar binnen of neem op een bankje plaats in een van de grote parken, of in de kleine, waarvan je er in Parijs gelukkig heel veel hebt, van die buurttuintjes waar het aangenaam dagdromen is.
Ik houd erg van die stuurloze relatiedrama’s. Zijn Frans filmmakers sterk in. Mensen die niet precies weten wat ze met elkaar moeten, maar dat toch proberen zonder dat ze begrijpen waarom. Meestal is het dan slecht weer in de stad, zodat we de hoofdpersonen vaak achter natte ramen kunnen waarnemen. Het einde is niet altijd gelukkig, vaak is het onduidelijk. Ook niet erg want dan kan ik er zelf nog even over nadenken.
Een film over een haai in Parijs had ik nog niet gezien. Nu wel. Sous la Seine is de titel en ik begrijp dat die nu al heel populair is. Sommige kenners zeggen dat die de beste is sinds Jaws. Ik ben een kenner en vind dat ook. 
Ja, ik zeg het maar meteen: ik kijk graag naar films waarin een haai tekeergaat. Ze mogen best ontzettend matig zijn, dus dat je ziet dat de haai enorm van karton is. Maakt me niets uit. Ik hecht vooral aan het gedeelte van de film waarin de haai nog niet te zien is. Iedereen heeft het erover en is gealarmeerd en als kijker vraag je je af waar die toch blijft.
Een haai in de Seine, in het prachtige Parijs, uiteraard met een felle burgemeester die weigert het gevaar serieus te nemen, heerlijk. En natuurlijk kijk ik ook omdat ik best opgelucht ben dat ik er geen last van heb. De film krijgt een vervolg. Kan niet wachten.