Gedreven

Gisteren moest ik even naar het café op de hoek om De Telegraaf te lezen. Daarin worden Mark Rutte en Edith Schippers samen geïnterviewd en volgens mij moest dat gesprek me interesseren. Het doet immers stof opwaaien en daarover heeft iedereen in het politieke landschap wel iets te zeggen. De toon van die reacties is laconiek. De VVD-prominenten zoeken ruzie met links en vinden dat we niet meer terug moeten naar de dagen van Joop den Uyl in de jaren zeventig. 
Wat waren dat ook alweer voor dagen? Mijn geheugen werkt doorgaans goed, maar ik herinner me er weinig van. Ja, een congres in Nijmegen, in concertgebouw De Vereeniging. Den Uyl hield bevlogen een toespraak en aan het einde van de bijeenkomst zong de hele zaal De Internationale. Iedereen was gaan staan en Den Uyl zette zijn zware bril af voordat hij met zingen begon, wat ik best een imponerend gebaar vond. Verder zwijgt mijn geheugen.
Terug naar dat interview. Toen het voor me lag, gebeurde er iets waarop ik niet gerekend had, het lukte me niet er in alle rust aan te beginnen, misschien omdat ik geen zin had in bitterballengebabbel. 
Ik dwaalde er wat doorheen, keek af en toe naar een woord of een zin, maar eerlijk gezegd was er maar één antwoord waarbij ik bleef hangen. Het ruiste nog even in mijn hoofd op weg naar huis. Aan Edith Schippers werd gevraagd waarom ze weer terug in de actieve politiek wilde: “Ik ben heel erg inhoudelijk gedreven. In de wereld zie je ontzettend veel dingen veranderen en ik vind dat wij daarin als Nederland de juiste afslag moeten nemen.” Ja, als je zo praat is het onmogelijk dat je iets anders bent dan politica (m/v/x).
Inhoud is alleen maar een wóórd als je niet zegt wat die inhoud is.