Gelijk

Congressen van politieke partijen vind ik fascinerende bijeenkomsten, misschien niet om in hun geheel bij te wonen, maar graag kijk ik naar beelden ervan in nieuwsuitzendingen, zeker naar details als de tafels met broodjes en hoe die tafels door de congresgangers benaderd worden. Natuurlijk heb ik ook veel aandacht voor de saamhorigheid, de enorm zichtbare zekerheid ergens bij te horen, de schouderklopjes, het veelbetekenend glimlachen en ondertussen krachtig knikken. 
Benieuwd was ik naar het VVD-congres van afgelopen zaterdag. Er was van alles aan de hand binnen die partij. De prangende vraag was dan ook hoe het zat met de richting van de neuzen: wáár was dezelfde kant?
Dacht ik.
Maar vrijdag begreep ik al dat ik me niet te veel gekkigheid in het hoofd moest halen. In een radioprogramma hoorde ik erelid van de partij, Henk Kamp, de man met het grootste gelijk van Nederland, en die snapte niet waar iedereen zich druk om maakte: aan de eensgezindheid binnen de VVD hoefde niemand te twijfelen. Je hoorde meteen weer die arrogante irritatie.
Later zag ik Dilan Yesilgöz in een luchtig straatinterviewtje. Nee hoor, gewoon een congres over `de inhoud’ en leden die zich ergens zorgen over maakten, mochten dat natuurlijk gewoon zeggen.
Zaterdag kondigde de ceremoniemeester van het congres enthousiast uit volle borst haar toespraak aan: “Hier is Dilan Yesilgöz-Zegerius!” Toen wist je al: geen vuiltje aan de lucht. Was er ook niet.
Opmerkelijkste zin uit haar speech: “Ik ben gewend boze mensen op mijn dak te krijgen. Mijn mantra is `zolang ik de juiste mensen boos maak, doe ik het goed’. Maar nu waren veel van jullie boos.”
Over deze zin denk ik nog steeds na. En over de juiste mensen.