Gemoedsrust

Herinneren we ons nog dat we niet eens zo lang geleden in de auto op weg naar een vakantiebestemming met landkaarten werkten? Een reed, de ander `deed’ de kaart. Vaak was er sprake van een spanningsveld.
“Zal ik nu door Arras rijden of eromheen?”
“Volgens de kaart moeten we hier rechtsaf.”
“Ja, maar…”
“Zeg, wie heeft hier de kaart?”
Daarna was het een halfuur ijzig stil in het voertuig. Nou ja, af en toe een bitse aanwijzing: “Op die rotonde dus naar links.” Vooral dat dus klonk erg beroerd.
Bij een benzinestation maakte je een vrij essentiële fout: “Volgens mij is het beter voor ons als jij rijdt en ik de kaart lees.” Het woord `gemoedsrust’ lag dwingend op je tong, maar je kon het gelukkig inslikken.
Oké, met een volle tank van plaats wisselen en dan na een kilometer of 10 weer een fout maken: “Volgens mij kunnen we beter van de snelweg af. Nemen we gewoon een B-weg. Rijden we ook langs een leuk watertje. Wat vind jij?”
Je had het kunnen weten: “O, daar heb ik helemaal geen mening over. Jij wilde toch zo graag de kaart lezen.”
Heb ik altijd heel benauwend gevonden, ook in andere omstandigheden: iemand zegt geen mening te hebben over wat je aan het doen bent, maar juist daardoor is die mening ontzettend voelbaar.
We kennen het vast allemaal: een collega slaat je bezorgd gade tijdens een wat onbestemde werkzaamheid en zegt: “Ik zeg niks.” Je weet dan dat je fout bezig bent, maar ook geen hulp kunt verwachten, want jij wilde het zo aanpakken. Daar stond je fel op.
Is een manier van communiceren die om een pittige taakstraf vraagt.
Ik moet hieraan denken telkens als ik minister Faber hoor zeggen: “Persoonlijke opvattingen heb ik niet meer als minister.” Huiveringwekkend is dat.