Genezingsproces

“In 15 jaar kan er veel veranderen,” zegt de coach op de fitnessclub. Met het oog op de vervanging van mijn knie oefen ik alvast met de krukken. Ik zeg dat het 15 jaar geleden min of meer automatisch ging. Had ik ook een nieuwe knie gekregen.
“Wat?” vraagt de coach.
“Nou, met die krukken.”
En dan zegt hij dat er in 15 jaar veel kan veranderen. Ik begrijp niet helemaal wat hij daarmee bedoelt, maar het is waar: 15 jaar geleden zag veel er anders er uit, de grote wereld, de kleine wereld, de mensen om me heen en ik ook natuurlijk, minder in verval. Misschien werd ons doen en laten bepaald door andere inzichten, ook qua revalidatie.
De coach zegt dat ik eerst een stap met mijn niet gerepareerde been moet zetten. Kan me niet herinneren of ik dat destijds ook deed. Denk het wel, want het is het meest logisch.
Uiteraard ben ik niet op krukken naar de fitnessclub gelopen, ik droeg ze gewoon aan de hand, een links en een rechts. Ik kwam meer buren tegen dan ik verwachtte en ze vroegen zonder uitzondering: “Wat ben jíj van plan?”
Ik probeerde zo luchtig mogelijk te antwoorden en vond dat ook een goede oefening. Dat krijg je binnenkort immers weer: na de operatie ga ik zo snel mogelijk de straat op, want ik wil deelnemen aan wat er in mijn kleine wereld gebeurt en dan moet ik voortdurend omgaan met de vraag: “Wat is er met jou aan de hand?”
Als je zo’n vraag voor de vijftigste keer hoort, wordt die lastiger dan de operatie zelf. Maar ja, het hoort allemaal bij het genezingsproces.
De coach adviseerde met de krukken ook even op straat oefenen. Daar moet je immers langs voorbijgangers manoeuvreren.
Ook toen weer de vraag: “Wat is er met jou aan de hand?”
Lekker om te zeggen: “Bijna niks.”