Gerri

Nog een paar dagen (`paar nachtjes slapen’) en het Nieuwe Normaal begint normaler te worden. Vooral van de horeca stellen we ons veel voor en met dit weer popelen we eindelijk op een terras te kunnen zitten, met allerlei beperkingen, maar toch: terras. 
Behalve dat de organisatie van deze vorm van recreatie ingewikkeld is, laten we zeggen de praktische kant, is er nog iets anders waarop we ons, volgens mij, niet goed voorbereid hebben. Ik heb het over teleurstelling en vooral de omgang met teleurstelling. 
Je trekt luchtige kleding aan, duwt de zonnebril in het haar en loopt licht swingend naar het terras. Zinloos. Geen plaats. “Maar…” 
Niks te maren, want: “U ziet het toch! Alles zit vol! Blijft de hele dag zo. Ja, morgen ook. Misschien is er overmorgen een mogelijkheid, maar we willen u niet teleurstellen, daarom moet u even naar onze site gaan.” 
Je blijft nog even grimmig staan staren naar het terras en loopt dan iets minder swingend naar het volgende. Is hetzelfde aan de hand.
Misschien mag je wel een zegje doen in het journaal, want reken maar dat het daar enorm over zal gaan. Gerri Eickhof: “U had zich er erg op verheugd, op het terras?” Je knikt en dan ontstaat er een gesprekje over niets, door Gerri afgesloten met: “Volgende keer beter.” Je manifesteert Italiaanse tragiek: “Volgende keer beter.”
Oké, die teleurstelling. Die kan lijken op de teleurstelling die nogal wat mensen voelen omdat ze niet mogen `knuffelen’ terwijl ze dat het liefst om de haverklap zouden doen. Is erg, maar wat we moeten leren, is antwoord geven op de vraag wat het verandert aan je leven nu het niet kan, terras, knuffelen. Word je er anders door? Hoe was je daarvoor? Wederom: verfrissend.