Gewoon

Gelukkig niet al te vaak, maar soms hoor ik iemand zeggen: “Ik ben eigenlijk een heel gek mens.” Meestal is het een vrouw. Dit zeg ik niet met discriminerende bedoelingen, het is nu eenmaal zo. Misschien komt het doordat een vrouw eerder dan een man in de gaten heeft eigenlijk een heel gek mens te zijn. (Ik probeer het woord `eigenlijk’ te vermijden, maar dat gaat niet altijd.)
Als ik het hoor wil ik graag meteen ver weg zijn. Ik hoef het niet te weten dat iemand zich een heel gek mens vindt. Het is wat anders als ik zelf die conclusie trek. Toch kan ik me niet herinneren dat ik ooit tegen een persoon (m/v/x) in mijn nabijheid heb gezegd: “Ik vind je eigenlijk een heel gek mens.” Komt niet eens doordat me in mijn vroegste opvoedingsfase dringend werd aangeraden gewoon te doen “want dan doe je al gek genoeg”, woorden waarover ik toen al lang kon nadenken, want het kwam erop neer dat iedereen in principe gek doet. Als je dat niet het geval is, ben je waarschijnlijk saai of zoiets. Nou ja.
Mijn punt is: als je een gek mens bent, in hoeverre ben je je daar bewust van?
Ik kom hierop nu ik weer eens over complottheorieën lees. Er is opnieuw onderzoek naar gedaan en daaruit blijkt dat veel Nederlanders daar gevoelig voor zijn, maar liefst 1 op de 5. Die zijn er bijvoorbeeld van overtuigd dat de wereld geregeerd wordt door een kleine, geheime groep mensen.
Wat ik me afvraag is of als je dat gelooft, wéét dat het een complottheorie is. Thierry Baudet zei laatst in een interview dat hij een complotdenker is, maar als je je dat inzicht hebt, begrijp je toch ook dat het onzin is wat je denkt, immers een complottheorie.
Weet iemand die echt gek is, dat dat zo is?
Hoofdpijnkwestie.