Gladiolen

Fijn verschijnsel: mensen die naar de Wedren in Nijmegen gaan. De Vierdaagse gaat niet door, maar als dat wel het geval zou zijn geweest, ging die daar van start. Vind ik mooi: naar een plek gaan waar iets niet gebeurt, maar doordat je er bent heb je toch iets te maken met wat er niet gebeurt. Misschien moet ik het anders zeggen: door daar te zijn, gebeurt het tóch een beetje, in je hoofd, in je hart, en dat komt doordat je herinneringen alle ruimte geeft. Die herinneringen nemen het hier & nu over, een sensatie die je kan vervullen.
Is iets om vaak te doen, plaatsen bezoek die belangrijk in je leven waren, maar waar nu iets heel anders aan de hand is. Je geboortehuis bijvoorbeeld. Het is er niet meer, afgebroken om plaats te maken voor een winkelcentrum. Je staat voor de etalage van een kledingwinkel, hier was het, en je hoeft niet eens goed te kijken, dwars door al die zomerkleren heen, je laat herinneringen hun gang gaan. En ja hoor, daar is het huis, daar kom je naar buiten, je eerste fiets staat naast de voordeur, je vader kijkt hoe je erop gaat zitten, hij duwt je een stukje voort en ineens ga je, het begin van heel veel, je bent al op weg naar een ander leven. En daarna is er nog een ander leven en dan is het jaren en jaren later en sta je voor de etalage van een kledingwinkel in een winkelcentrum waar je je helemaal niet thuis voelt.
Zo gaat dat met ons, met onze levens.
Ik las dat mensen ook bloemen meenemen naar de Wedren, uiteraard gladiolen. Misschien zijn er die tegen elkaar zeggen: “Weet je nog, je eerste Vierdaagse, ik stond op de Annastraat, je zwaaide juichend.” 
En dan niet vragen hoe lang het geleden is. Doe er niet toe, gelukkig, het gebeurt weer.