Glanzen

Graag begin ik met: Het is stil op straat.
Het is stil op straat, het begin van een herfstdag van topkwaliteit. Die dag moet nog op gang komen, maar er is al wat goud in de lucht te zien. Het ruikt naar november, niet vreemd natuurlijk, want het is november. Ieder jaar fascineert me die geur die ik nauwelijks kan omschrijven. Heeft met kaler wordende bomen te maken en de winter in de verte.
Het is niet helemaal stil op straat, want een stukje voor me loopt een vrouw die met haar linkerhand twee pumps vasthoudt. Zo van achteren ziet ze er een beetje voornaam uit, behalve dan dat ze op stevige wandelschoenen loopt. Ze doet die pumps vast aan als ze op haar bestemming is gearriveerd. Daar zijn wandelschoenen ongewenst of ongebruikelijk.
Aan haar rechterschouder hangt een tas. De pumps kunnen daar makkelijk in, maar toch houdt ze die vast, met tere vingers. Het zijn mooie, tomaatrode, met hoge, dunne hakken. Misschien is ze er trots op, wil ze die graag in de buitenlucht houden zodat iedereen ze kan zien. Misschien zijn ze pas nieuw. Misschien zit er iets in de tas waarvan ze vindt dat dat zich niet met die prachtige schoenen laat combineren. Drie ons rundergehakt, hondenbrokken. Of een breekbaar ding.
Het is een lange straat, ik kan dus nog een tijdje achter haar lopen, niet hinderlijk natuurlijk, maar ik denk graag over haar na, terwijl ik haar nog nooit gezien heb. Bijvoorbeeld over het moment dat ze die wandelschoenen uitdoet en de pumps aan. Misschien doet ze dat ongezien, misschien juist niet, misschien ergens waar die pumps trots glanzen, waar iedereen denkt: ja, ze is nu iemand anders dan net op die wandelschoenen. Dat is natuurlijk niet zo, maar ook weer wel.