Goedlachs

Beetje zenuwachtig was ik wel, dinsdagmiddag, vlak voordat de nieuwe premier aan ons werd voorgesteld. Niet zo zenuwachtig als hij, maar toch. De komende, laten we zeggen, zes maanden wordt hij de leider van het land. Is niet niks.
Hij kent Den Haag door en door, maar je zag toch dat hij even moest wennen aan omgang met de media. Zal ongetwijfeld veranderen, maar hij hoeft ook weer niet te gewiekst worden. 
Duidelijk was in ieder geval dat hem op het hart was gedrukt dat hij een paar keer op volle kracht moest zeggen dat hij premier voor alle Nederlanders wordt. Of: van alle Nederlanders – klein verschil.
Gisteren las ik veel over hem en het valt met geen mogelijkheid te ontkennen dat hij geknipt is voor deze functie, zo ideaal dat je je afvraagt waarom Wilders eerst met die rare Plasterk kwam. Misschien was dat alleen maar een balletje opgooien om de stemming te peilen. 
In alles wat ik las, viel me maar één ding tegen en dat is dat hij zijn nieuwe baan `een onverwachte, maar geen onlogische stap’ vindt. Dus toch een beetje ijdel, dacht ik, maar misschien is die vastberadenheid nodig. 
Fijn dat hij goedlachs is. Daarover hadden bij onze vorige premier niet te klagen, kan best zijn dat het broodnodig is in deze functie. Een van de bijnamen van de heer Schoof vond ik in dit verband interessant: de lachende moordenaar. Met als verklaring dat hij mensen en problemen kan uitschakelen met een lach. Het woord `uitschakelen’ zorgt voor lichte verontrusting. Hij is niet altijd een lachebekje, kan ook behoorlijk tekeergaan. Daar komt zijn andere bijnaam uit voort: Dick Donder.
Ik zie dan meteen een jongensboek voor me: Dick Donder, de lachende moordenaar. Deel 2: Dick Donder vliegt uit.