Golven

Er is veel ernstigs aan de hand en die ernst moet haast iedere minuut uiterst genuanceerde gedachten mobiliseren. Die gedachten heb ik, maar ze zijn inderdaad zo genuanceerd dat ik niet altijd de woorden kan vinden die zeggen wat ik wil en moet zeggen. Van dat onvermogen heb ik last, maar dat is niet belangrijk tussen al die meningen die over elkaar heen tuimelen, en ook over mij. 
Gisteren pleitte ik voor momenten waarop we even niets tegen elkaar hoeven te zeggen, stilte die ook voor stilte in ons hoofd kan zorgen. In die stilte zijn meestal nieuwe gedachten te vinden, die soms zelfs genuanceerder kunnen zijn dan de gedachten vóór die stilte.
Er zijn veel speciale dagen in Nederland, ik bedoel dagen met een onderwerp dat onze aandacht verdient. De Dag van het Brood, ik noem maar een dag, niet het beste voorbeeld, Nationale Secretaressedag, misschien beter voorbeeld –  bestaat die trouwens nog? 
Ik zou voor De Dag zonder Meningen zijn. Niet dat we de meningen die dag afschaffen, nee, we moeten die beslist hebben, maar houden ze alleen 24 uur voor ons, als daar tenminste geen narigheid van komt. Heeft te maken met de stilte waarvan ik een voorstander ben.
Misschien kon het afgelopen woensdag. Toen was het de Nationale Buitenspeeldag. Die dag moeten we benutten om `van Nederland één grote speelplek’ te maken. Zal niet mogelijk zijn, want niet iedereen wil dat. Woensdag besefte ik niet dat het Nationale Buitenspeeldag was. Wel stond ik in zee. Ik wilde zwemmen, maar daarvoor was de zee te wild. Ik was in en met de golven in de weer, net zoals toen ik heel klein was en niet wist wat me overkwam. En ik merkte weer dat het aangenaam overweldigend kan zijn zoiets niet te weten.