Grapjes

Nog niet zo heel lang geleden zei een kennis van me die in Parijs woont, dat je hier niet je best moest doen vriendelijk te zijn, want dat vonden ze vooral tijdverlies. Dus niet vragen: `Kunt u me alstublieft de weg naar de Rue de la Bûcherie wijzen?’ Nee: `Ik wil naar de Rue de la Bûcherie. Hoe moet dat?’ De keren dat ik daarna in Parijs kwam, volgde ik zijn advies op. Of dat goed was voor mijn karakter, weet ik niet, maar ik werd er wel zelfverzekerder door. Als ik weer thuis was, moest ik mijn toon weer wat matigen, maar ik was gelukkig niet vergeten hoe dat moest. Ik schreef hier al dat ik Fransen steeds aardiger vond tegen niet-Fransen, maar het is ook overgeslagen naar Parijs en dat is verbazingwekkend, want Parijs is toch een ander Frankrijk dan de rest van het land. Laat ik het zo zeggen: het is bijna onvoorstelbaar, maar toch is het zo. Het is bijvoorbeeld zeer te merken aan de meest vijandige en gesloten bevolkingsgroep van de stad: de obers. Vroeger was je meteen al kansloos als je wist dat de ober je gezien had, maar toch zette je op eigen risico door en je ging ergens zitten, het liefst een beetje achteraf, zodat de ober je niet de hele tijd in de gaten kon houden. Is enorm voorbij! Hartelijk. Grapjes. Je mag best iets verkeerd uitspreken, echt waar. Ze waarschuwen als je iets al te raars bestelt. Ze kijken met je mee op de plattegrond als je de weg zoekt en hebben een aanwijzing paraat. En al drie keer werd mijn gezelschap gracieus gekust bij het afscheid. Nu snap ik dat ook wel, maar toch.