Grenzen

Paar jaar geleden schreef ik een verhaal over een nieuwe wekker die het niet deed, vooral over mijn gesprek met de mevrouw van de klantenservice over deze kwestie. Dat gesprek liep niet op rolletjes. Toen ik haar vroeg of we een wekker die niet wekt, nog wel een wekker mogen noemen, wilde ze er iemand van de beveiliging bij roepen.
In sommige omstandigheden houd ik van precies taalgebruik, hoeft heus niet altijd, maar woorden moeten hoe dan ook iets zeggen.
“Is een dure lamp?”
Ik vraag hoe duur en hoor het bedrag dat ik vind meevallen. Wat voor de een duur is hoeft het voor de ander niet te zijn. Zelfde geldt voor de klacht: “Onleesbaar boek is dit!” Ik lees het en heb geen last van onleesbaarheid.
Daarom is het handig de prijs maar te noemen als je problemen hebt met een lamp. Of uit te leggen waarom voor jou het boek onleesbaar is. Dan weten we waar we het over hebben.
Onlangs ging het over wielrenner Mathieu van der Poel die in een Australisch hotel meisjes mishandeld zou hebben. Hoezo mishandeld? Kan zijn dat het eerst nog even onduidelijk was, maar heb het dan niet over mishandeling. Later bleek: duwtje, schaafwond. Oké, mag niet, altijd handen thuis houden, maar mishandeling?
Grensoverschrijdend gedrag, wat is dat? Voor iedereen liggen de grenzen anders. Wat is trouwens een grens? Is een autoritaire bejegening meteen grensoverschrijdend? Ja, voor mij wel, maar in mijn eenpersoonsbedrijf heb ik er verder geen last van. Ik roep mezelf best vaak tot de orde, ook streng en fel, maar vind dat haast nooit grensoverschrijdend. 
Nog een stapje verder: is een anonieme brief wel een brief, laten we zeggen: een échte brief? Is er sprake van, ingewikkeld woord, communicatie?