Haak

Het was me ontgaan dat het schoolzwemmen was afgeschaft. Is al veertig jaar geleden gebeurd. De Tweede Kamer wil dat het terugkeert. We konden er gisteren in deze krant over lezen.
In lichte paniek citeer ik het begin van het stuk: “In het ondiepe deel van het instructiebad van De Grote Koppel in Arnhem moeten twee jongetjes gekleurde ringen van de bodem pakken. Eén jongetje staart naar het water. Af en toe maakt hij aanstalten om te gaan duiken, maar stopt dan weer.”
Slechts drie zinnen, maar wel huiveringwekkende. Ze knallen me meedogenloos terug naar de dagen waarin ik ook dat soort dingen moest, uren die uiterst traag verstreken. Gekleurde ringen bestonden nog niet, maar we moesten wel leren duiken.
In mijn herinnering gingen we in de tweede klas van de lagere school ieder week. In een strenge rij liepen we naar het Sportfondsenbad. Voor een kind dat geen zin heeft in verplicht zwemmen is dat een te groot en dreigend woord, Sportfondsenbad.
De chloorlucht kroop al fel in je neus voordat je binnen was. En ook al voelde je het net iets te lauwe water om je heen. Was niet eens dat water waar ik tegenop zag, nee, het was de badmeester, een gezette, maar zich toch atletisch bewegende man die iets weg had van een Italiaanse ijsverkoper, wat vooral door zijn hoofd kwam. Dat was bol, vol zwarte krullen en er hing een grote snor aan. 
Hij zat vol woede en kinderhaat. Normaal praten kon hij niet, uitsluitend op orkaansterkte. 
Hij had een lange stok met een grote, dunne haak eraan en daarmee trok hij je hard aan de kant als je niet volgens zijn instructies zwom.
Toen het allemaal voorbij was, heb ik me daarna tegen het meeste gezag op volle kracht verzet. Tot nu toe met succes.