Hangmat

Er is een tentoonstelling in Groningen, maar hoe verder het Nederlands jubileum van Donald Duck gevierd wordt, weet ik niet. Met Donald Duck bedoel ik nu even niet de eend, maar het tijdschrift dat al zeventig jaar `een vrolijk weekblad’ heet. Wekelijks verschijnt het in een oplage van 200.000 exemplaren en veel lezers delen het met andere lezers, allemaal bij elkaar ongeveer 2 miljoen. Een van hen ben ik, al het allergrootste deel van die zeventig jaar.
Iedere donderdag valt het op de deurmat, samen met het ernstige opinieblad De Groene Amsterdammer. Vaak denk ik dan als ik naar die deurmat loop: ja, zo kun je een beetje typeren hoe ik in het leven sta, tussen Donald Duck en De Groene Amsterdammer.
Nu is het vrolijk weekblad op eigen wijze ook een opiniërend tijdschrift. Ik bedoel: je denkt erover na. Als kind natuurlijk nauwelijks. Je had bijna niet in de gaten dat je ergens over nadacht, misschien voelde je wel ergens vaag een gedachte terwijl je in een avontuur van Donald verzeild was geraakt, maar je wist niet wat je met die gedachte moest. Die gedachte ging wel met jou aan het werk. Van wat Donald overkwam, nam je veel mee naar je volwassen leven.
Kort door de bocht samengevat: je moet niet meer willen zijn dan je bent, hoogmoed komt voor de val. En minstens even belangrijk: er nooit van uitgaan dat alles gaat zoals je wilt of hoopt. Wanneer Donald op de eerste plaatjes van het verhaal enorm vrolijk met iets in de weer is of ontspannen in een hangmat ligt, dan weet iedereen, behalve Donald zelf, dat dadelijk alles zich tegen hem keert. Wie kent dat niet? De waaromvraag doet er niet toe. Je kunt hooguit zeggen dat het zo is omdat je bestaat.
Belangrijk tijdschrift.