Hart

Neem een gewone donderdag – nee, fout begin, niets is gewoon: neem een doordeweekse, zo’n enórm doordeweekse donderdag in een kleine plaats ver weg in het noorden of zuiden van het land, of hier in de buurt. Zo nu en dan moet ik er zijn, in de bibliotheek, vanwege de boeken die ik schrijf of deze columns, om er iets over te vertellen of fragmenten eruit voor te lezen. Doe ik graag. 
Als ik zo’n plaats binnenkom, vraag ik me soms af: wat gebeurt hier? Het is er stil, weinig mensen op straat, om het uur rijdt er een streekbus doorheen. Het lijkt een echte Hollandse zondag. Nergens tintelt vrolijkheid. De winkelstraat ziet eruit zoals bijna alle winkelstraten in kleine plaatsen, met hier en daar een betonnen bloembak, en dezelfde winkels als overal natuurlijk. En ergens tussen of achter die winkels is de bibliotheek, vaak in een gebouw dat een onvrijwillige indruk maakt. Daar moet ik zijn en daar ben ik met genoegen, want er gebeurt alles, ook als het er rustig is. Al die bibliotheken, hoe klein en onvolledig ook, zijn prachtig en inspirerend. Min of meer de hele wereld is er, het gonst er van schoonheid en denkbeelden en opvattingen. Alle tijd die je er doorbrengt kan vol, verfrissend en avontuurlijk zijn.
Veel van die bibliotheken hebben het steeds moeilijker. Nu lees ik er weer een stuk over en ik denk: hoe bestaat het de overheid ze in de steek laat? Iedere bibliotheek is het hart van een gemeenschap en verbindt alles wat er maar te verbinden valt. 
Een van de rijkste landen van de wereld met te weinig geld voor gezondheidszorg, onderwijs, veiligheid en bibliotheken. Wie legt dat op en top begrijpelijk uit? Die uitleg wil ik niet horen, maar ik ben er bar benieuwd naar.