Herfstlicht

De namiddag is een dagdeel waarvan ik zeer houd. En herfstige namiddagen zijn me helemaal dierbaar. Graag in een café met hoge ramen. Zo’n café verlaat ik als het vaag begint te schemeren. Aan een tafeltje in de buurt van de deur zit een man die ik ken. Hij heeft een studio waarin een jaar of tien geleden een radioprogramma werd opgenomen waaraan ik ook meewerkte. Music Hall heette het. Er zat publiek bij en het was altijd erg gezellig. Musici, schrijvers, informele sfeer, maar ja, het aantal luisteraars was niet meetbaar en dat is een probleem voor wie in omroepland de dienst uitmaken. Ik vroeg destijds wat `niet meetbaar’ ongeveer betekende. Dat hield in dat er 15000 luisteraars waren, misschien meer, misschien zelfs twee keer zoveel, maar het was dus niet meetbaar – woord zegt het al. Daarom moest er lichte muziek voor in de plaats komen. En actualiteiten over sport, auto’s en het koningshuis. Dan krijg je wel een meetbaar publiek. We geven elkaar een hand, de eigenaar van de studio en ik. Hij zegt: `Wat toevallig. Ik vond gisteren een foto van je. Van tien jaar geleden. Je zag eruit als een jonge god.’ Het is een opmerking die ik even moet incasseren. Dat ik er zo uitzag tien jaar geleden, wist ik niet. Misschien had ik er iets meer mee moeten doen. Met die uitstraling dus. Maar wat ik zeg: ik wist het niet. Duidelijk is hoe dan ook: het is allemaal enorm voorbij. Natuurlijk, zo gaat het leven met je om. Door de hoge ramen kijk ik naar buiten. De schemering laat nog een paar spatjes herfstlicht zien.