Hersenen

Als iets laagdrempelig moet zijn, denk ik vaak dat ik dat begrijp, maar ook voel ik af en toe verzet. Beetje moeite mag best, niet alles hoeft zómaar te gaan.
Voorbeeldje. Ook deze editie van het televisieprogramma De Slimste Mens volg ik, soms uit een ooghoek, maar ik ben er wel iedere uitzending bij. Uiteraard vooral om nonchalant te pronken met mijn kennis. Daarom kijk ik nooit in m’n eentje. Liefst geef ik het juiste antwoord terwijl ik zogenaamd de krant lees. 
Maar er is een verborgen agenda: ik kijk ook om na te gaan alsof het allemaal nog naar tevredenheid werkt in mijn hersenen. En of mijn geheugen even goed functioneert als ik gewend ben.
Ik ga terug naar de uitzending van kerstavond. Eén kandidaat wist veel, de twee anderen nauwelijks iets. Niet wie Willem Wilmink was. Een van de deelnemers doet aan cabaret, dan kun je Wilmink toch alleen maar héél hoog hebben? 
Andere vraag: wat weet je van Joop Zoetemelk. Men had geen idee. Schrijver? Acteur? Ik volg de wielersport van een afstandje, maar bij zo’n naam knik ik met enig ontzag. 
Andere vraag: wat weet je van Pieter Omtzigt? Nee, die naam riep niks op. Schrijver? Acteur? Zanger?
Laatste voorbeeldje van kerstavond: wat weet je van Sergeant Pepper’s Lonely Hearts Club Band? Ik dacht nog: het moet niet té laagdrempelig worden. De vrouw aan wie de vraag gericht was, antwoordde: een band uit Amerika.
Stoorde me allemaal enorm en vroeg me af of ik alleen sta met die ergernis die natuurlijk niet écht belangrijk is. Is dit wat het is? De kandidaten zullen van tevoren toch losjes getest worden. Programma moet immers iets voorstellen. Misschien struikel ik met die veronderstelling wel lachwekkend over de lage drempel.