Hoger

Nog steeds houd ik niet zo van opera, maar toen ik voor het eerst Christina Deutekom hoorde zingen, dacht ik dat ik dat vast ooit zou doen. Het was nogal overweldigend. Ik hoorde haar op de radio als de Koningin van de Nacht, ze zong dat beroemde stuk waarvan ik niet weet hoe het heet. Ik wist dat de ouders van een vriendje van die opera een langspeelplaat hadden, met Christina Deutekom dus. Die mocht ik lenen. Telkens opnieuw draaide ik dat beroemde lied – of moet ik aria zeggen? Ik had hetzelfde als met befaamde atleten die 100 meter rennen. Je denkt als ze bijna bij de finish zijn: harder kan niet. Dat gebeurt dan toch. Bij Christina Deuteron dacht ik dat een stem niet hoger kon komen, maar dat kon dus wel. De vader van het vriendje zei dat ze een coloratuursopraan was, een woord waarvan ik niets begreep en dat ik op de terugweg naar huis een paar keer achter elkaar uitsprak. Gisteren hoorde ik een fragment uit een interview met haar. Ze vertelde dat ze uit een muzikale familie kwam, dat haar vader banjo en mandoline speelde. Ik kwam onmiddellijk in een andere tijd terecht. Voordat Christina Deutekom zang ging studeren had ze een kousenwinkel. Stientje Engel heette ze toen nog. Allemaal informatie die aan oude foto’s doet denken. Eerlijk gezegd dacht ik dat ze al een tijd geleden overleden was, maar dat komt natuurlijk doordat je haar nooit meer zag of hoorde. Ik weet niet meer wanneer ze vaak op televisie was om over haar carrière te spreken. Wel herinner ik me haar geruststellende bescheidenheid.