Hoogtepunt

Vandaag is het 23 februari. Over een paar weken zijn de verkiezingen en ik weet niet of ik me daarop minder moet verheugen, nu vlak voor het weekend bekend werd dat Herman van der Zandt op de uitslagenavond niet meer het touchscreenscherm bedient. Vanwege die activiteit werd hij Herman de Schermman genoemd. Er zijn mensen, de woordspelers onder ons, die zo’n bijnaam grappig vinden. Volgens een woordvoerder van de NOS wilde Van der Zandt op zijn hoogtepunt stoppen. Op zijn hoogtepunt? Welk hoogtepunt? Je hoort het bij beroemde bands. De populariteit is niet meer te hanteren en iemand zegt dan: oké, jongens hierna kan het alleen maar minder worden, kappen ermee. Maar het hoogtepunt van iemand die op verkiezingsavond met zo’n scherm in de weer is? Zal ironie zijn. Van der Zandt wordt vervangen door nieuwslezeres Dionne Stax. Ik kan niet zo snel iets geinigs met haar naam knutselen, maar er zijn vast mensen die het al klaar hebben. Ik zie en hoor Dionne Stax graag. Wel heb ik de indruk dat er rond haar vaker dingen mis gaan dan bij haar collega’s. Dat gebeurt er tijdens het journaal iets niet wat wel zou moeten gebeuren. Dionne Stax vangt dat goed op. Hoe ze dat doet, kan ik niet omschrijven, het is een manier van kijken. Ik denk dat ik die soms ook heb, al ben ik ervan overtuigd dat die toch niet lijkt op die van Dionne Stax. Herman van der Zandt had bij dat scherm een ferme vólle zwiepbeweging, die hij adequaat herhaalde als het scherm niet meewerkte. Voor Dionne Stax ben ik blij dat het pas 23 februari is.