Horizon

Luchthaven vond ik al vroeg in mijn leven een indrukwekkend woord. Het prikkelde mijn fantasie. Natuurlijk wist ik dat daar vliegtuigen landden en opstegen, maar in mijn dromerige gedachten was een luchthaven meer dan dat. Vaak keek ik naar de hemel en stelde ik me voor dat ik daar ergens rond vloog op weg naar een luchthaven en dat je van daaruit naar een andere luchthaven ging, steeds hoger, steeds verder. Ik was me er heus wel van bewust dat ik dat verzon, maar daar was niets op tegen: als ik bedacht dat het waar was, was het ook waar, voor mij althans. Ik snapte dat je over dit soort waarheden met niemand moest praten, want dat kreeg je te horen dat je rare dingen in je hoofd haalde. Zo’n verwijt kon ik niet gebruiken, want het waren geen rare dingen.
Toen de huisarts vertelde dat ik luchtwegen had – iedereen trouwens – vond ik dat meteen voorzieningen die met een luchthaven te maken hadden, maar dan niet in de hemel, maar in mezelf. Als ik bijvoorbeeld diep adem haalde, omdat iets me zwaar ontroerde, kwam wat me ontroerde in mijn luchthaven terecht.
Mijn luchtwegen zijn de afgelopen weken paar keer onderzocht, in het ziekenhuis. Er is niets ernstigs aan de hand, wel iets lastigs, enige onderhoud is noodzakelijk, maar dat heb je met alle wegen.
Gisteren was ik er weer. Ik verheug me op wat er bij de ingang gebeurt. Daar zitten verpleegkundigen die vragen of het goed met me gaat, wat ik telkens weer een topvraag vind voor een ziekenhuis. Ik knik enthousiast en krijg dan een groene kaart. Daarmee mag ik doorlopen. Ik heb er al drie op zak en daardoor het gevoel dat ik via mijn luchtwegen alle kanten op kan. Naar een fantastische horizon, en de luchthaven aldaar.