Horizon

Er zijn van die berichten die niet echt belangrijk zijn, maar wel horen bij het einde van het jaar. Bijvoorbeeld van de NS die bekendmaakt hoeveel voorwerpen er het afgelopen jaar in de trein zijn achtergelaten.
De coronacrisis is daar nog steeds te merken. Er zijn minder reizigers dan daarvoor, wat volgens mij niet alleen aan corona ligt. Heleboel mensen hebben behoefte aan `een stukje zekerheid’ en willen daarom zelf regelen dat ze ergens op tijd arriveren.
Maar ondanks minder passagiers toch erg veel gevonden voorwerpen: 62 duizend. Ik zeg veel omdat ik het veel vind, maar misschien is het wel normaal. Bij zo’n getal ben ik natuurlijk blij dat zich niets van mij tussen die voorwerpen bevindt.
Er moet wel wat met je aan de hand zijn als bij het uitstappen vergeet bagage mee te nemen. Bij het naderen van ieder station roept de conducteur om welk station dat is, áltijd gevolgd door de mededeling aan `uw eigendommen’ te denken, soms nog specifieker: `uw persoonlijke eigendommen’. Op zich een nuttige toevoeging, want soms wordt er rommelig omgegaan met eigendommen. Er zijn ook komische conducteurs en die zeggen erbij: “Er niet alleen aan denken, maar ook meenemen.” 
Ik hoorde het bericht over de 62 duizend gevonden voorwerpen gisterochtend op de radio en uiteraard was ik ook benieuwd naar bijzonderheden. In het verleden zat er vaak een kunstgebit tussen. Dacht ik altijd over na. Man stapt uit op station Duiven, digitaal kennisgemaakt met vrouw, nu eerste afspraak, beseft ineens dat hij wat vergeten is, rent wanhopig naar perron, maar trein raast al voort naar nieuwe horizon.
Er zijn steeds minder kunstgebitten, geloof ik. Gisterochtend hoorde ik: sjoelbak. Ook niet niks.