Jano van Gool

In de Pers

Montere Weemoed II, met Thomas Verbogt & Beatrice van der Poel - Gezien op 2 maart 2022, OBA Theaterzaal, Amsterdam  ... - Kester Freriks in: Theaterkrant lees meer
The Tree of Life. Soeben ausgelesen: Thomas Verbogt – „Wenn der Winter vorbei ist“ (2020) - Keine 100 Seiten und auch keine 50 Seiten, nein genau eine einzige Seite brauchte es.... - David Wonschewski in:  lees meer
Nieuwe roman van Thomas Verbogt, een wrokloze boomer - Thomas Verbogt zoekt naar manieren om van het leven te houden en er zin aan te geven.... - Rob Schouten in: Trouw lees meer

Recent

Er zijn nog geen toneelstukken toegevoegd

Horrorfilm

Vaak krijg ik digitale post waar ik niet om gevraagd heb. Dat is mijn eigen schuld en waarom dat zo is, weet ik niet altijd precies. Nu kwam er een bericht waarboven LAATSTE KANS stond. Schrik ik meteen. Wat zag ik over het hoofd?
Ik kijk naar het bericht en zie dat het om Chantals Pyjama Party gaat in de Ziggo Dome te Amsterdam waar ik nog nooit was, maar dat een vrij grote zaal is, volgens mij te groot voor een Pyjama Party. 
Ik kreeg al eens eerder zo’n soort uitnodiging, maar toen van een hip café waar een populaire horrorfilm werd vertoond. Die kon ik gratis komen bekijken, mits ik in pyjama kwam. Die heb ik niet, maar kan ik natuurlijk kopen, weet ook waar, ik ben niet achterlijk. Van de uitnodiging maakte ik geen gebruik. Even stelde ik me voor dat ik wél ging. Nam je de pyjama dan mee naar het café en kleedde je je daar om of trok je die thuis al aan en fietste je zo naar het café? Met een jas eroverheen natuurlijk, maar we weten dat het toch altijd te zien is dat je in pyjama bent. Ik hoorde al de barse stem van een agent: “Waar gaan we precies heen, meneertje?” Kon ik antwoorden: “Naar een horrorfilm, agent”? 
Terug naar Chantal en haar Pyjama Party. Ik weet wie Chantal is. Janzen is haar achternaam. Ze presenteert van alles. Ik zal niet naar haar Party gaan, maar het evenement fascineert me toch, ook omdat Corry Konings een van de gasten is. Die zal ook in pyjama zijn. Dat beeld laat me niet los.
Kinderen hebben slaapfeestjes. Vanwege bijvoorbeeld een verjaardag. Ik ben er weleens als stille toeschouwer even getuige van geweest, vertederd. Toen ik kind was, waren ze er niet. Soms heb ik het gevoel dat ik dat moet inhalen. Zou ik daarom een laatste kans krijgen?