Humor

Op haar stemmen doe ik niet, maar ik voel wel veel sympathie voor Dilan Yesilgöz. Ze zou de opvolger kunnen zijn van Mark Rutte. Altijd linke soep daar in het openbaar vanuit te gaan. Gedoodverfde opvolgers in het verleden werden dat vaak niet en in sommige gevallen kunnen we nog steeds opgelucht ademhalen, waarbij ik sterk denk aan Ad Melkert die in de grote schoenen van Wim Kok had moeten gaan staan. Hoe het ook alweer precies zat, weet ik niet meer, maar het kan zijn dat ik het me niet wil herinneren.
Zaterdag las ik in deze krant een groot verhaal over Dilan Yesilgöz. Haar gevoel voor humor wordt geprezen en dan ben ik meteen al blij. Er zijn mensen die zeggen dat Rutte ook gevoel voor humor had, omdat hij zo veel lachte. Maar dat is toch iets anders. Hij lachte vooral van alles weg, zijn manier om het ergens niet over te hebben. Ook lachte hij om de sfeer wat losser te maken en dat was soms nuttig.
Mevrouw Yesilgöz is bijvoorbeeld fan van Ajax, wat ik zeker van humor vind getuigen. Vorige week op een reünie van bewindspersonen vroeg oud-minister Sander Dekker haar hoe het qua Ajax met haar ging. Ze antwoordde dat ze net van slachtofferhulp vandaan kwam. Puik antwoord.
Haar rechtstreeksheid bevalt me zeer. Wat haar van de meesten van haar hoge partijgenoten onderscheidt, is dat je weet wat haar mening is en haast onomwonden uitkomt voor wat ze belangrijk vindt.
Ik weet niet of er foto’s bestaan waarop ze naast Mona Keijzer staat, maar als ik me zo’n foto probeer voor te stellen, weet ik genoeg. 
Mevrouw Yesilgöz zie ik wél op de trappen van het Elysée op weg naar een handkus van Macron, een beeld dat ik best belangrijk vind, in mijn gedachten een soort maatstaf.