Intentie

Tijdje terug, nog niet zo lang geleden, keek ik naar een wedstrijd van het Nederlands elftal, op televisie, ik weet niet meer tegen welk land. Tot mijn verbijstering zat ik de hele wedstrijd uit, terwijl er nauwelijks iets te zien was. Ik houd van voetbal, maar dan moet het wel voetbal zijn. Er is zo veel in Nederland en de wereld aan de hand dat nieuws over voetbal al snel iets overbodigs krijgt. Als een tijd geleden bekend was geworden dat die Blatter op non-actief was gesteld, had ik gedacht: goed zo. Nu het eindelijk zover is, interesseert het me niet meer, ook omdat ik niet weet waar ik mijn interesse op moet richten. Nederland speelt vanavond tegen Kazachstan. Op de radio hoorde ik deze week een gesprek met een van de spelers aan wie gevraagd werd of hij wist waar Kazachstan lag. Hij had geen idee. Ik probeerde dat opmerkelijk te vinden, maar dat lukte niet. Ik las een interview met een andere speler, een jonge, en die vertelde dat oudere (?) spelers nog wel wilden klaverjassen, maar hij hield het liever bij zijn spelcomputer. Lijkt een onbelangrijke uitspraak, maar ik koppelde die toch aan wat het Nederlands elftal op het veld laat zien, en dan heb ik het over samenhang en gevoel voor onderlinge verhoudingen. Hoewel ik er echt niet op uit was, zag ik deze week een fragment uit de persconferentie van bondscoach Danny Blind. Van die persconferenties krijg je onderhand de slappe lach. De bondscoach zit er liever niet en de journalisten weten niet meer wat ze moeten vragen. Zijn zoon sprak zich wat helderder uit, niet op de persconferentie, maar elders: `Ja, wij moeten aanvallen. Ons doel is te laten zien dat we een aanvallende intentie hebben, dat we willen scoren.’ Aanvallende intentie als doel. Willen scoren. Een zwemmer op topniveau horen we nooit zeggen dat zijn intentie is zo snel mogelijk de overkant van het zwembad te halen, maar misschien komt dat nog.