Karakter

In het openbare leven van de vroege ochtend praat je sneller met mensen die je niet kent, dan later op de dag. Zeker als je iets gemeenschappelijks hebt. Bijvoorbeeld een hond. Er is nu geen hond in mijn leven, maar lang geleden wel. Als je dan een andere hondenbezitter tegenkwam en de honden zich op dat moment ook nog gingen ontlasten, ja dan ontwikkelde zich een kort een gesprek, niet over grote onderwerpen, maar meestal over de hond, wat overigens toch een groot onderwerp kan zijn – niet iedere hond is probleemloos. Zo’n gesprekje is ook nodig, want het is nauwelijks te doen samen met iemand anders zwijgend naar poepende honden te kijken, want het rare is dát je kijkt, terwijl het geen tafereel is dat je iets meegeeft voor de komende uren. Momenteel verblijf ik aan de kust en ik heb de gewoonte ontwikkeld om ’s ochtends in alle vroegte een duik in zee te nemen en als het mag van de golven, ook nog even te zwemmen. Dat doe ik omdat ik denk dat het goed is voor mijn karakter. Deze gang van zaken is niet populair, heb ik gemerkt. Slechts heel af en toe kom ik iemand tegen en met een nat hoofd en in een handdoek gewikkeld zegt die dan dat het water lekker is. Meer tekst is er meestal niet, maar er valt ook niet veel anders over het water mee te delen. Wel lachen we fris tegen elkaar. Een mevrouw mijd ik, want die zegt dingen als: `Als ik in het water lig, vergeet ik de tijd. Het is net alsof ik weg ben uit mezelf. Dat komt natuurlijk doordat we voor 80% uit water bestaan.’ Met honden heb je zoiets nooit.