Kassa

In redeneringen kan ik soms verdwalen, vooral wanneer die vanzelfsprekend klinken. Voorbeeld: laatste dagen gaat het vaak over duurdere treinkaartjes in de spits. Is verzet tegen, wat bijna niemand onbegrijpelijk zal vinden. Bijna niemand, ja, maar sommige deskundigen wel.
Ik lees wat hoogleraar ruimtelijke economie Erik Verhoef zegt: `Niemand kijkt ervan op als een hotelkamer in het hoogseizoen duurder is dan in het laagseizoen. Maar zodra het over vervoer gaat, vinden we dat onwenselijk.’
Over deze woorden denk ik geïrriteerd na, ook omdat ik niet tegen veralgemeniseringen kan: `Niemand kijkt ervan op…’
Nou, ik wel
Prijzen van hotelkamers verhogen wanneer er veel vraag naar is, vind ik zakkenvullerij. Laten we het niet mooier maken dan het is, slaatje slaan uit hoge nood. Redelijke hotelkamers in Nederland zijn haast altijd te duur, ook in het laagseizoen. Maar de kassa kan nog harder rinkelen. Natuurlijk, hoge kosten, personeelstekort, naweeën coronatijd, oorlog in Oekraïne, de wisselvallige weersomstandigheden, er is van alles aan de hand. Maar toch.
Snel naar het treinverkeer. Ik begrijp of meen te begrijpen dat duurdere kaartjes in de spits ervoor moeten zorgen dat minder mensen in de spits reizen. Ook deze gedachtegang is niet scherp te volgen. De spits is immers de spits. Die hoort bij het leven zoals we dat moeten leiden, bij de economie.
In Nieuwsuur zag ik een woordvoerder van de NS, hij stond op het station van Utrecht (spits) en zei dat de trein naar Hoorn min of meer leeg was en die naar Amsterdam vol: `Dat moet beter gespreid worden.’
Ja, denk ik dan, maar als ik niet naar Hoorn moet maar wel naar Amsterdam, waarom zou ik dan in de trein naar Hoorn gaan zitten?