Kleurstof

De volgende week gaan Geert Wilders en zijn aanhang verzetsspray uitdelen. In Spijkenisse, want ze willen protesteren tegen de opvang van meer vluchtelingen daar. Het liefst waren ze met pepperspray gekomen, maar dat is verboden, wat ik trouwens niet wist, maar uiteraard wel had moeten weten. De verzetsspray is een alternatief. Uit het spuitbusje komt een kleurstof. Vrouwen moeten het gebruiken wanneer ze belaagd worden door, wat Wilders noemt, `islamitische testosteronbommen’. Zouden er trouwens ook niet-islamitische testosteronbommen zijn? Ik denk het wel, ik denk dat ik ze ook wel herken in het straatbeeld. Maar ten aanzien van hen hoeft er niets opgelost te worden, want daar gaat het Wilders om: er moet iets opgelost worden. Zou ik als ik een testosteronbom was, me laten afschrikken door een spuitbusje met een kleurstof? Maar ja, je wordt er wel even door getekend, om het zo maar eens te zeggen. Iedereen ziet dat je een testosteronbom bent, want er is een kleurtje op je gespoten. Gaat dit helpen? Leert de verzetsspray testosteronbommen goede manieren? Misschien wel, ik heb er geen verstand van, hoewel ik zelf ooit ook een testosteronbom was, op het kookpunt van mijn puberteit. Nou! Maar daar hoefde ik bij de meisjes in mijn omgeving niet mee aan te komen, ik moest het zelfs niet in mijn hoofd halen erover te beginnen, bijvoorbeeld op een feestje: `Ik geloof dat ik een testosteronbom ben vanavond.’ Ik weet niet meer wat er dan gebeurde, maar er gebeurde iets waaraan je liever niet dacht. Snel terug naar de verzetsspray. Is er iets voor te zeggen die in te zetten voor algemeen gebruik, bijvoorbeeld tegen hufterigheid. Iemand roept dat je een smerige tyfuskankerlijer bent, terwijl je nog niet weet waarom dat is. Gebeurt om de haverklap. Hup, spuitbusje spuitklaar: kleurtje. Terwijl ik dit noteer denk ik: nee. Maar dat denk ik de laatste tijd erg vaak: nee, nee, nee.