Kokmeeuw

Soms moet je iets kopen waarvan je niet weet hoe het heet. Je probeert het te omschrijven, maar dat doe je meestal niet effectief. Nu gaat het om een soort pleister, niet erg belangrijk, maar toch ook weer wel.
Daarvoor ga ik naar de buurtdrogist, in winkel waarin qua sfeer al tientallen jaren, langer nog, niets veranderd is. Ik kom er niet vaak, maar wel graag, het is een kleine wereld op zich, je waant je in een tijd waarin niemand haast had en het bij verkiezingen nooit onduidelijk was op wie je moest stemmen. In december kun je er ouderwetse kerstkaarten kopen waar ik gek op ben: besneeuwd landschap vol stilte, koudblauwe lucht en in sierlijke gouden letters Gelukkig kerstfeest, klaar, hoeft verder niets aan toegevoegd worden.
Ik ben voortdurend bezig met wat de actualiteit aanricht, maar als ik in die winkel kom, stel ik opgelucht vast dat het niet altijd hoeft.
De etalage is ook bijzonder. Uiteraard staan er producten in die binnen te koop zijn, maar er is ook een telkens wisselende expositie: woorden worden uitgebeeld. Twee voorbeelden die me nu te binnen schieten: `eisprong’, er is een (speelgoed)kikker te zien met ei een op zijn rug, `kokmeeuw’, een meeuw die een ei staat te bakken. Of je kunt zeggen dat het sterke humor is, weet ik niet, maar het is zonder meer innemend. 
Ik probeer duidelijk te maken wat voor pleister ik wil: “In het midden zit een gaasje.”
De drogist denkt na en kijkt naar de pleisterplank achter hem.
Uit een hoek van de winkel roept zijn dochter: “Eilandpleister!”
De drogist knikt en pakt twee doosjes van de plank, een groot en een klein.
Hij legt die op de toonbank en wijst: “Texel en Rottumerplaat.”
“Rottumerplaat,” zeg ik, innig tevreden.