Kunnen

Aan irritatie heb ik een hekel. Je kunt er meestal weinig mee. Laat ik het bij mezelf houden: liever ben ik woedend. Daar moet je dan wel lucht aan geven natuurlijk, niet opkroppen alsjeblieft, maar dan ben je kwijt wat je kwijt moest. Daar word je zelf wat lichter van. En de ander misschien ook, omdat er iets duidelijk is geworden. Irritatie heeft iets zeurderigs. Donderdagavond raakte ik geïrriteerd en daar heb ik nog steeds een beetje last van. Sinds die irritatie irriteren me meer dingen. Ik kwam in een goed humeur thuis en zette de televisie aan. Hoe het kan, geen idee, maar altijd als ik dat doe, kom ik terecht in een programma dat over een ander programma gaat. Daarmee begint de irritatie. In dit geval ging het over de ranzige uitzending die de burgemeester van Maastricht deed besluiten terug te treden. Om de discussie inhoud te geven waren twee programmamakers uitgenodigd die gelukkig al enige tijd geen programma’s meer maken. De ene liep een paar jaar geleden verkleed als Hitler met een glasfles door Wenen joodse mensen te pesten. We kregen dat weer te zien, wat niet per se nodig was. De programmamaker herhaalde dat alles moet kunnen. Uiteraard ook het met een stiekeme camera opgenomen filmpje over de burgemeester van Maastricht. Als alles moet kunnen, moet ook kunnen dat iemand zegt dat niet alles moet kunnen. Wat vooral moet kunnen is dat er een fundamentele gedachtewisseling over beschaving komt. Dat vind ik en tegelijk ergert me dat ik dat vind. Waarom? Omdat ik me ineens zo ouderwets vind!