Kunst

Je weet niet altijd hoe vaak je het over iets gehad hebt. In dit geval is dat `iets’ de Britse serie Fawlty Towers. Afgelopen dagen werd me al een paar keer gevraagd wat ik ervan vond dat er weer nieuwe afleveringen gemaakt worden. Blijkbaar sprak en spreek ik er dikwijls over.
Kan.
Als er een dipje in mijn humeur dreigt en ik ben thuis, kijk ik bij wijze van bescheiden therapie graag naar Fawlty Towers, paar fragmenten zijn voldoende. Of naar Laurel & Hardy. Naar Fawlty Towers, geloof ik, net iets vaker. 
Ik zeg er maar meteen bij dat ik nooit denk dat sommige grappen nu niet meer kunnen. Misschien kunnen die inderdaad niet meer, maar dat ik daar niet bij stilsta, is omdat het me niet interesseert. Ik krijg steeds meer het land aan al die angstige voorzichtigheid wanneer het om humor gaat. En daar dan ook nog over moeten praten! Je kunt je natuurlijk altijd afvragen wat humor is, maar bij Fawlty Towers is het duidelijk: humor. Je hoeft er niet eens verstand van te hebben om dat met bomvrije zekerheid te kunnen zeggen.
Of het een goed idee is dat John Cleese, hoofdbedenker van de serie, nieuwe afleveringen gaat maken, samen met zijn dochter, is een andere zaak. Hij verdween nooit uit het openbare leven, maar ik heb hem de afgelopen jaren niet of nauwelijks meer gevolgd, niet omdat ik bang was hem niet leuk meer te vinden, maar het kwam er niet van.
Oud succes kan nooit nieuw succes worden, al was het alleen maar omdat je als liefhebber de hele tijd denkt aan hoe het was. Grote kunst laat zich niet herhalen. Kunst die zich wel laat herhalen is geen kunst, maar een kunstje. Het moet iets anders worden, maar ja, dan is het iets anders en dus geen Fawlty Towers meer.